Facendo camiño co Evanxeo…


Nesta páxina imos ir colgando o evanxeo de cada día, xunto cunha pequena reflexión, para así telo máis a man, e poder botarlle un vistazo

Sábado, 07 novembro

Decía Jesús a sus discípulos: Ganaos amigos con el dinero injusto, para que, cuando os falte, os reciban en las moradas eternas. El que es de fiar en lo menudo también en lo importante es de fiar; el que no es honrado en lo menudo tampoco en lo importante es honrado. Si no fuisteis de fiar en el dinero injusto, ¿quién os confiará lo que vale de veras? Si no fuisteis de fiar en lo ajeno, ¿lo vuestro quién os lo dará? Ningún siervo puede servir a dos amos, porque, o bien aborrecerá a uno y amará al otro, o bien se dedicará al primero y no hará caso del segundo. No podéis servir a Dios y al dinero. Oyeron esto los fariseos, amigos del dinero, y se burlaban de él. Jesús les dijo: Vosotros presumís de observantes delante de la gente, pero Dios os conoce por dentro. La arrogancia con los hombres Dios la detesta  (Lc 16,9-15)

Jesús nos da consejos prácticos para la vida, bajo esta clave: No podéis servir a dos señores. la clave es la entrega generosa, la donación fiel:

  • abrirnos a la voz de Dios que nos traza el camino, nuestro proyecto de vida
  • aceptarlo sin condiciones
  • realizarlo con ilusión y encanto

Dios nos dice a cada uno: conozco tu interior. Dios os conoce por dentro.

Venres, 06 novembro

En aquel tiempo, dijo Jesús a sus discípulos: Un hombre rico tenía un administrador y llegó la denuncia de que derrochaba sus bienes. Entonces lo llamó y le dijo: ¿Qué es eso que me cuentan de ti? Entrégame el balance de tu gestión, porque quedas despedido. El administrador se puso a echar sus cálculos: ¿Qué voy hacer ahora que mi amo me quita el empleo? Para cavar no tengo fuerzas; mendigar me da vergüenza. Ya sé lo que voy a hacer para que, cuando me echen de la administración, encuentre quien me reciba en su casa. Fue llamando uno a uno a los deudores de su amo y dijo al primero: ¿Cuánto debes a mi amo? Este respondió: Cien barriles de aceite. El le dijo: Aquí está tu recibo; aprisa, siéntate y escribe cincuenta. luego dijo a otro: Y tú, ¿cuánto debes? El contestó: Cien fanegas de trigo. Le dijo: Aquí está tu recibo, escribe ochenta. Y el amo felicitó al administrador injusto, por la astucia con que había procedido. Ciertamente, los hijos de este mundo son más astutos con su gente que los hijos de la luz (Lc 16, 1-8)

ADMINISTRADOR INFIEL    A parábola alértanos sobre o ancho campo das infidelidades da nosa vida. Con frecuencia, derrochamos os dons recibidos; non cumprimos as promesas realizadas; quedámonos co que non é noso; deixamos o deber á marxe. .. Xesús advirte: hai que recuperar o tempo perdido, hai que curar as feridas que producimos,… Esta páxina invítanos a que esteamos atentos, vixiantes, a que saibamos descubrir cáles son as regras do xogo para non sentir o fracaso baixo os nosos pés. Unha vez máis o Señor dinos que estamos no mundo sen ser do mundo. E o mundo esixe tamén camiñar cos ollos ben abertos.

Xoves, 05 novembro

En aquel tiempo, solían acercarse a Jesús todos los publicanos y los pecadores a escucharle. Y los fariseos y escribas murmuraban entre ellos: ese acoge a los pecadores y come con ellos. Jesús les dijo esta parábola:

Si uno de vosotros tiene 100 ovejas y se le pierde una, ¿no deja las 99 en el campo y va tras la descarriada, hasta que la encuentra? Y, cuando la encuentra, se la carga sobre los hombros, muy contento; y, al llegar a casa, reúne a los amigos y a los vecinos para decirles: ¡felicitadme! he encontrado la oveja que se me había perdido. Os digo que así también habrá más alegría en el cielo por un solo pecador que se convierta que por 99 justos que no necesitan convertirse. Y si una mujer tiene 10 monedas y se le pierde una, ¿no enciende una lámpara y barre la casa y busca con cuidado, hasta que la encuentra? Y, cuando la encuentra, reúne a las amigas y a las vecinas a decirles: ¡felicitadme!, he encontrado la moneda que se me había perdido. Os digo que la misma alegría habrá entre los ángeles de Dios por un solo pecador que se convierta  (Lc 15, 1-10)

maxresdefault   Unha caracteristica esencial do cristiansmo é o sentido fraternal da historia: cada home, cada muller, estea onde estea e sexa cál sexa a súa situación, é o meu irmán, a miña irmá. O que quere decir que as miñas mans están abertas para unha aperta de paz e de esperanza. Non se trata só de sentirnos «cidadáns do mundo», senón de contemplar o mundo como «cidadáns do ceo».

 

Martes, 03 novembro. S. Martín de Porres

Naquel tempo, un dos comensais díxolle a Xesús: Feliz quen coma no banquete do Reino de Deus!

Xesús contestoulle: Un home daba un gran banquete e invitou a moita xente; á hora do banquete mandou un criado a avisar aos invitados: Vinde, que xa está preparado. Pero eles excusáronse un tras outro: Merquei un campo e teño que ir velo. Dispénsame, por favor. outro dixo: Merquei cinc pares de bois e teño que ir velos. Dispénsame, por favor. Outro dixo: Acabo de casarme e, naturalmente, non podo ir.

O criado volveu contarllo ao amo. Entón o amo da casa, indignado, díxolle ao criado: Sal axiña ás prazas e rúas da cidade e trae aos pobres, lisiados, cegos e coxos.

O criado dixo: Señor, fíxose coma mandaches e, aínda queda sitio. Entón o amo dixo: Sal polos camiños e insístelles ata que entren e se encha a casa.

E dígovos que ningún daqueles invitados probará o meu banquete (Lc 14,15-24)

 

Os primeiros invitados ao banquete deciden non responder á invitación, e o anfitrión non os obriga. Pola contra, busca invitados que queiran asistir ao banquete sen pretextos. Deus quere que todos os homes se salven e cheguen ao coñecemento da verdade (1 Tim 2,4). Todos, sen embargo, o ser humano debe aceptar esa salvación sen antepoñer nada, sen excusas, querendo aceptar a invitación que Deus lle fai polo seu amor misericordioso.

Luns, 02 novembro. Fieis defuntos

En aquel tiempo, cuando Jesús llegó a Betania, Lázaro llevaba ya cuatro días enterrado. Cuando Marta se enteró que llegaba Jesús, salió a su encuentro, mientras María se quedaba en casa. Y dijo Marta a Jesús: Señor, si hubieras estado aquí no habría muerto mi hermano. Pero aún ahora sé que todo lo que pidas a Dios te lo concederá. Jesús le dijo: Tu hermano resucitará. Ella respondió: Sé que resucitará en la resurrección del último día. Jesús le dice: Yo soy la resurrección y la vida: el que cree en mí, aunque haya muerto, vivirá (Jn 11,17-27)

siempre-hay-una-esperanza

Sábado, 31 outubro 2015. Semana XXX T.O.

Un sábado, entró Jesús en casa de uno de los principales fariseos para comer, y ellos le estaban espiando. Notando que los convidados escogían los primeros puestos, les propuso esta parábola:

Cuando te conviden a una boda, no te sientes en el puesto principal, no sea que hayan convidado a otro de m´s categoría que tú, y vendrá el que os convidó, y te dirá: Cédele el puesto a éste. Entonces, avergonzado, irás a ocupar el último puesto. Al revés, cuando te conviden, vete a sentarte en el último puesto, para que, cuando venga el que te convidó, te diga: Amigo, sube más arriba. Entonces quedarás muy bien ante todos los comensales. Porque todo el que se enaltece será humillado, y el que se humilla será enaltecido (Lc 14, 1.7-11)

Xesús vaise decatando de cómo a xente, buscan a vaidade dos honores, saltándose, se fai falla, os dereitos e a dignidade do próximo. Cristo quere gravar en nós este ensino: o primeiro e  o esencial é o ser humano. A vaidade enturbia a nosa mirada, ata despeñarnos no esquecemento do próximo, sen respecto aos seus dereitos.

Di o papa Benedicto: Todos os crentes han de comprender a necesidade de traducir en xestos de amor a Palabra escoitada, porque só así vólves crible o anuncio do Evanxeo.

Simplicidad

Xoves, 29 outubro 2015. Semana XXX T.O.

Se acercaron unos fariseos a decirle: -Márchate de aqui, porque Herodes quiere matarte. El contestó: -Id a decirle a ese zorro: Hoy y mañana seguiré curando y echando demonios; pasado mañana llego a mi término. Pero hoy y mañana y pasado tengo que caminar, porque no cabe que un profeta muera fuera de Jerusalén. ¡Jerusalén, Jerusalén que matas a los profetas y apedreas a los que se te envían! ¡Cuántas veces he querido reunir a tus hijos, como la clueca reúne a sus pollitos bajo las alas! pero no habéis querido. Vuestra casa se os quedará vacía. Os digo que no me volveréis a ver hasta el día que exclaméis: Bendito el que viene en nombre del Señor! (Lc 13,31-35)

A Herodes preocúpalle a predicación de Xesús e a influencia que poida exercer nas xentes, porque lle quitaría poder e mando. Reacciona coa ameaza. Xesús respóndelle con absoluta liberdade. Brilla a audacia, ensínanos a valentía dos profetas que non se retiran nin retroceden ante as dificultades. Xesús prefire morrer antes cá abandonar aos seus pitiños. Así é o corazón de Deus: acolledor, defensor noso, coa entrega a unto da sua vida por nós.

Mércores, 28 outubro 2015. Semana XXX T.O.

En aquel tiempo, subió Jesús a la montaña a orar, y pasó la noche orando a Dios. Cuando se hizo de día, llamó a sus discípulos, escogió a doce de ellos y los nombró apóstoles: Simón, al que puso de nombre Pedro, y Andrés, su hermano, Santiago, Juan, Felipe, Bartolomé, mateo, Tomás, Santiago Alfeo, Simón, apodado el Celotes, Judas el de Santiago y Judas Iscariote, que nfue el traidor. Bajó del monte con ellos y se paró en un llano, con un grupo grande de discípulos y de pueblo, procedente de toda Judea, de Jerusalén y de la costa de Tiro y de Sidón. Venían a oirlo y a que los curara de sus enfermedades; los atormentados por espíritus inmundos quedaban curados, y la gente trataba de tocarlo, porque salía de él una fuerza que los curaba a todos. (Lc 6, 12-19)

23_01_2015_24    Cristo va a elegir a sus apóstoles. lcomo pórtico, una noche de oración en el silencio de la montaña. Aquellos apóstoles han sido seducidos por Jesús, y aprenderán de su maestro lo que significa el reino de los cielos.

Oración como pórtico de nuestras decisiones; gratitud de sabernos elegidos en las manos del Señor.

 

Martes, 27 outubro 2015. Semana XXX Tempo Ordinario (T.O.)

En aquel tiempo, Jesús decía: ¿A qué se parece el reino de Dios? ¿A qué lo compararé? Se parece a un grano de mostaza que un hombre toma y siembra en su huerto; crece, se hace un arbusto y los pájaros anidan en sus ramas. Y añadió: ¿A qué compararé el reino de Dios? Se parece a la levadura que una mujer toma y mete en tres medidas de harina, hasta que todo fermenta (Lc 13,18-21)

dar_frutos

Eloxio de 3 virtudes cristiás: humildade, pequenez e sinxeleza. Xesús plantexa cómo transformar o mundo: coa pequenez do gran de mostaza que se enterra ou da levadura que se funde coa masa. Nós poñemos da nosa parte algo tan sinxelo como a nosa vida e corazón. E Deus pon a súa man, a súa gracia, que realizará ese crecemento inmenso dunha semente, ata convertirse en árbore que acolle as aves do campo. Á humildade e á sinxeleza, seguirá o asombro.

 

Luns, 26 outubro 2015.  Semana XXX Tempo Ordinario

Un sábado enseñaba Jesús en la sinagoga. Había una mujer que desde hacía 18 años estaba enferma por causa de un espíritu, y andaba encorvada, sin poderse enderezar. Al verla, Jesús la llamó y le dijo: -Mujer, quedas libre de tu enfermedad. Le impuso las manos, y en seguida se puso derecha. Y glorificaba a Dios. Pero el jefe de la sinagoga, indignado porque había curado en sábado, dijo a la gente: Seis días tenéis para trabajar; venid esos días a que os curen, y no los sábados. Pero el Señor, dirigiéndose a él, dijo: -Hipócritas: cualquiera de vosotros, ¿no desata del pesebre al buey o al burro y lo lleva a abrevar, aunque sea sábado? Y a ésta, que es hija de Abrahán, y que Satanás ha tenido atada 18 años, ¿no había que soltarla en sábado? A estas palabras, sus enemigos quedaron abochornados, y toda la gente se alegraba de los milagros que hacía (Lc 13,10-17)

mujer quedas libre

El jefe de la sinagoga antepone la observancia de la ley, según su interpretación, a la vida misma de las personas. Jesús, impone las manos y cura a aquella mujer para que quede clara la misericordia de Dios. Echa en cara a los fundamentalistas la sinrazón de sus actitudes: la liberación del dolor, la ruptura de las cadenas que atan, la persona humana es lo más importante. El solo ira con amor infinito nuestras situaciones y extiende sus brazos…